Prowadzący
Trzeci Teatr Lecha Raczaka
Trzeci Teatr Lecha Raczaka to projekt realizowany przez fundację Orbis Tertius, Nazwa nawiązuje do kilku faktów/zdarzeń/zjawisk. Po pierwsze wiąże się z nazwą Fundacji Orbis Tertius – Świat Trzeci. Po drugie jest aluzją do światowego ruchu alternatywnych teatrów z końca ubiegłego wieku zwanego „trzecim teatrem”. Wreszcie jest trzecią próbą (po Teatrze Ósmego Dnia i Grupie Sekta) stworzenia przez Lecha Raczaka autorskiego studium teatralnego.
Fundacja Lecha Raczaka Orbis Tertius powstała w 2013 roku i jest organizacją nastawioną na wspieranie, ochronę i propagowanie twórczości teatralnej w Polsce oraz za granicą. Do zadań Fundacji należy m.in. popularyzowanie idei teatru wśród dzieci i młodzieży oraz dorosłych, propagowanie aktywności kulturalnej, promowanie młodego pokolenia twórców teatralnych oraz wspieranie inicjatyw lokalnych służących powstawaniu sztuki i kultury. Fundacja sprawuje również opiekę nad dorobkiem artystycznym Lecha Raczaka. Działalność fundacji skupia się przede wszystkim na produkcji spektakli teatralnych oraz organizowaniu festiwali i innych wydarzeń kulturalnych związanych z promocją, upowszechnianiem oraz prezentacją kultury i sztuki. Fundacja działa również na polu edukacyjnym i wydawniczym.
Orbis Tertius to według Borgesa synteza wyobrażeń o nieistniejącym – acz możliwym świecie – rządzonym przez prawa dla nas niepojęte, choć niepokojąco podobne do tych, które znamy, wyrażane w języku o niezrozumiałych zasadach, którego pochodne – literatura, religia, metafizyka – zakładają z góry idealizm.
Lech Raczak
jest współzałożycielem Teatru Ósmego Dnia w Poznaniu (1964), początkowo występował jako aktor, od 1967 roku także reżyser i od 1968 kierownik artystyczny zespołu. Z Teatrem Ósmego Dnia zapoczątkował w Polsce okres teatralnej kontestacji, tworząc charakterystyczny język teatralny. Teatr Ósmego Dnia pozostając w stałym konflikcie z władzami, był obiektem wielu represji. W 1984 roku po decyzji Ministerstwa Kultury pozbawiającej zespół dotacji, sprzętu i sali i zakazującej występów grał nielegalnie, głównie w kościołach. W 1986 Lech Raczak wyemigrował. W ciągu następnych lat z częścią zespołu przy udziale zagranicznych aktorów odbył kilkuletnie tournée po całej Europie. W 1990 Teatr Ósmego Dnia wrócił do Polski – spektakl Ziemia niczyja był ostatnią wspólną pracą reżysera i zespołu. Po 1993 roku kontynuował niektóre wątki dotychczasowej pracy z międzynarodową grupą Sekta (przedstawienie Orbis Tertius). W latach 1995–1998 pełnił funkcję dyrektora artystycznego Teatru Polskiego w Poznaniu. Od 1998 pracował we Włoszech. W latach 1993–2012 dyrektor artystyczny Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Malta” w Poznaniu, dla którego zrealizował widowisko 2001. Dziecko gwiazd (2000), własny dramat pt. Łatwe umieranie ( 2002) oraz widowiska plenerowe: Wyprawa (2006), Rabin Maharal i Golem (2009) i Gry z czasem (2012) z zespołem Asocjacja 2006.
Współpracuje z Teatrem Aleksandra Fredry w Gnieźnie i z Teatrem Heleny Modrzejewskiej w Legnicy. Realizował m.in. przedstawienia w warszawskim Teatrze Studio, Wrocławskim Teatrze Współczesnym, Teatrze Miniatura w Gdańsku oraz Teatrze Nowym w Łodzi. Łącznie wyreżyserował blisko siedemdziesiąt przedstawień, jest współautorem lub autorem scenariuszy wszystkich tych widowisk. Spektakle zrealizowane przez Lecha Raczaka w Teatrze Ósmego Dnia otrzymały ponad trzydzieści nagród na krajowych i międzynarodowych festiwalach teatralnych, a ponadto m.in. nagrodę kulturalną podziemnej Solidarności za 1982 i nagrodę miesięcznika „Puls” za 1985. Indywidualnie otrzymywał festiwalowe nagrody za scenariusze i reżyserię, Medal Młodej Sztuki, nagrodę Konrada Swinarskiego, Superpaszport „Polityki” i inne. W III RP wręczono mu m.in. Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, nagrodę Ministra Kultury i Sztuki oraz medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. Prowadzi warsztaty teatralne w całej Europie. Od 2003 roku jest wykładowcą na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. W roku 2013 założył Fundację Orbis Tertius, z którą zrealizował Spisek smoleński, Ach... Żyliśmy na postawie własnego scenariusza, Misterium buffo wg Daria Fo oraz kolejną interpretację Dziadów. Autor wielu tekstów teoretycznych i krytycznoteatralnych drukowanych w Polsce i za granicą.
Janusz Stolarski
jest aktorem, reżyserem, pedagogiem teatralnym. Absolwent PWST im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Jako aktor współpracował z Drugim Studiem Wrocławskim (w grupie Mirosława Kocura), Państwowym Teatrem w Kielcach, Teatrem Polskim w Poznaniu, grupą teatralną Sekta Lecha Raczaka, Teatrem Ósmego Dnia w Poznaniu, Teatrem im. Kochanowskiego w Opolu, Teatrem Studio w Warszawie i Trzecim Teatrem Lecha Raczaka. Występował gościnne w Starym Teatrze w Krakowie, w Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu, w Teatrze STU w Krakowie, w Teatrze UstaUsta Marcina Libera i w Polskim Teatrze Tańca. Od 1994 roku pracuje w Stowarzyszeniu Teatralnym ANTRAKT, w którym tworzy i gra wielokrotnie nagradzane w kraju i za granicą monodramy: Ecce Homo wg tekstów Fryderyka Nietzschego, Zemsta czerwonych bucików wg sztuki Philipa-Dimitri Galása, Grabarz Królów wg tekstu Jerzego Łukosza (obecnie grany jako spektakl site-specific przez grupę teatralną Korybant), Kod wokół muzyki Zbigniewa Łowżyła i Krzysztofa Nowikowa, Orfeusz i Eurydyka wg poematu Czesława Miłosza, Hiob, mój przyjaciel oparty na scenariuszu Renaty i Janusza Stolarskich.
Prowadzi warsztaty teatralne w kraju i za granicą m.in. w Niemczech, w Mołdawii, Hiszpanii, Rumunii. Reżyseruje widowiska plenerowe i salowe (m.in. w ramach cyklicznej współpracy ze stowarzyszeniem Jarocin XXI: Głosy, FremdObcy, Niezapomnianie).
Od 2008 sprawuje opiekę artystyczną nad Teatrem 21 (od 2014 Teatr Korybant), a od 2011 opiekuje się grupą teatralną +50 (Stowarzyszenie Jarocin XXI).
Małgorzata Walas-Antoniello
jest aktorką, reżyserką, plastyczką. Od 1971 do 1982 roku aktorka Teatru Ósmego Dnia. W latach 1996–98 związana z Teatrem Polskim w Poznaniu. Od 1994 stale współpracuje z Teatrem Cinema. Gra w spektaklach Trzeciego Teatru Lecha Raczaka oraz spektaklach realizowanych przez Przema Prasnowskiego w Teatrze BA-Q . Od 2000 roku prowadzi zajęcia z Arteterapii w Centrum Profilaktyki Społecznej SEDNO w Poznaniu jako reżyser i kierownik artystyczny. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i młodzieżą, realizuje zajęcia o charakterze arteterapeutycznym i artystycznym. Prowadzi warsztaty teatralne dla osób niewidomych w ramach Międzynarodowych Warsztatów Tańca Współczesnego. W Polsce i w innych krajach Europy przygotowuje warsztaty nakierowane na rozwój ciała i głosu, oparte na metodzie improwizacji. Ma na swoim koncie wiele przedstawień i realizacji teatralnych zarówno w Polsce, jak i zagranicą.
4–8 listopada 2015
Wrocław, Instytut im. Jerzego Grotowskiego / Wrocław, Teatr Ad Spectatores
Dokumentacja kreatywna
Eduardo González Cámara
Nie bać się ciszy
Wypisy ze spotkania z Małgorzatą Walas-Antoniello
Marta Poniatowska