Trzeci Teatr Lecha Raczaka

Trzeci Teatr Lecha Raczaka to projekt realizowany przez fun­dację Orbis Tertius, Nazwa na­wiązuje do kilku faktów/zdarzeń/zjawisk. Po pierwsze wiąże się z nazwą Fundacji Orbis Tertius – Świat Trzeci. Po drugie jest aluzją do światowego ruchu alternatyw­nych teatrów z końca ubiegłego wieku zwanego „trze­cim teatrem”. Wreszcie jest trzecią próbą (po Teatrze Ósmego Dnia i Grupie Sekta) stworzenia przez Lecha Raczaka autorskiego studium teatralnego.

Fundacja Lecha Raczaka Orbis Tertius powstała w 2013 roku i jest organizacją nastawioną na wspie­ranie, ochronę i propagowanie twórczości teatralnej w Polsce oraz za granicą. Do zadań Fundacji nale­ży m.in. popularyzowanie idei teatru wśród dzieci i młodzieży oraz dorosłych, propagowanie aktywności kulturalnej, promowanie młodego pokolenia twórców teatralnych oraz wspieranie inicjatyw lokalnych słu­żących powstawaniu sztuki i kultury. Fundacja spra­wuje również opiekę nad dorobkiem artystycznym Lecha Raczaka. Działalność fundacji skupia się przede wszystkim na produkcji spektakli teatralnych oraz or­ganizowaniu festiwali i innych wydarzeń kulturalnych związanych z promocją, upowszechnianiem oraz pre­zentacją kultury i sztuki. Fundacja działa również na polu edukacyjnym i wydawniczym.

Orbis Tertius to według Borgesa synteza wyobrażeń o nieistniejącym – acz możliwym świecie – rządzonym przez prawa dla nas niepojęte, choć niepokojąco po­dobne do tych, które znamy, wyrażane w języku o nie­zrozumiałych zasadach, którego pochodne – literatura, religia, metafizyka – zakładają z góry idealizm.

www.orbistertius.pl

Lech Raczak

jest współzało­życielem Teatru Ósmego Dnia w Poznaniu (1964), początkowo występował jako aktor, od 1967 roku także reżyser i od 1968 kierownik artystyczny zespołu. Z Teatrem Ósmego Dnia zapo­czątkował w Polsce okres teatralnej kontestacji, tworząc charakterystyczny język teatralny. Teatr Ósmego Dnia pozostając w stałym konflikcie z władzami, był obiektem wielu represji. W 1984 roku po decyzji Ministerstwa Kul­tury pozbawiającej zespół dotacji, sprzętu i sali i zakazu­jącej występów grał nielegalnie, głównie w kościołach. W 1986 Lech Raczak wyemigrował. W ciągu następnych lat z częścią zespołu przy udziale zagranicznych aktorów odbył kilkuletnie tournée po całej Europie. W 1990 Teatr Ósmego Dnia wrócił do Polski – spektakl Ziemia niczyja był ostatnią wspólną pracą reżysera i zespołu. Po 1993 roku kontynuował niektóre wątki dotychczasowej pracy z międzynarodową grupą Sekta (przedstawienie Orbis Tertius). W latach 1995–1998 pełnił funkcję dyrektora artystycznego Teatru Polskiego w Poznaniu. Od 1998 pra­cował we Włoszech. W latach 1993–2012 dyrektor arty­styczny Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Mal­ta” w Poznaniu, dla którego zrealizował widowisko 2001. Dziecko gwiazd (2000), własny dramat pt. Łatwe umie­ranie ( 2002) oraz widowiska plenerowe: Wyprawa (2006), Rabin Maharal i Golem (2009) i Gry z czasem (2012) z zespołem Asocjacja 2006.
Współpracuje z Teatrem Aleksandra Fredry w Gnieźnie i z Teatrem Heleny Modrzejewskiej w Legnicy. Realizował m.in. przedstawienia w warszawskim Teatrze Studio, Wrocławskim Teatrze Współczesnym, Teatrze Miniatura w Gdańsku oraz Teatrze Nowym w Łodzi. Łącznie wy­reżyserował blisko siedemdziesiąt przedstawień, jest współautorem lub autorem scenariuszy wszystkich tych widowisk. Spektakle zrealizowane przez Lecha Raczaka w Teatrze Ósmego Dnia otrzymały ponad trzydzieści na­gród na krajowych i międzynarodowych festiwalach te­atralnych, a ponadto m.in. nagrodę kulturalną podziem­nej Solidarności za 1982 i nagrodę miesięcznika „Puls” za 1985. Indywidualnie otrzymywał festiwalowe nagrody za scenariusze i reżyserię, Medal Młodej Sztuki, na­grodę Konrada Swinarskiego, Superpaszport „Polityki” i inne. W III RP wręczono mu m.in. Krzyż Oficerski Orde­ru Odrodzenia Polski, nagrodę Ministra Kultury i Sztuki oraz medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. Prowadzi warsztaty teatralne w całej Europie. Od 2003 roku jest wykładowcą na Uniwersytecie Artystycznym w Pozna­niu. W roku 2013 założył Fundację Orbis Tertius, z którą zrealizował Spisek smoleński, Ach... Żyliśmy na posta­wie własnego scenariusza, Misterium buffo wg Daria Fo oraz kolejną interpretację Dziadów. Autor wielu tek­stów teoretycznych i krytycznoteatralnych drukowanych w Polsce i za granicą.

Janusz Stolarski

jest aktorem, reżyserem, peda­gogiem teatralnym. Absolwent PWST im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Jako aktor współpracował z Drugim Studiem Wrocławskim (w grupie Mirosława Kocura), Państwowym Teatrem w Kielcach, Teatrem Polskim w Poznaniu, grupą teatralną Sekta Lecha Raczaka, Teatrem Ósmego Dnia w Poznaniu, Teatrem im. Kochanowskiego w Opolu, Teatrem Studio w War­szawie i Trzecim Teatrem Lecha Raczaka. Występował gościnne w Starym Teatrze w Krakowie, w Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu, w Teatrze STU w Krakowie, w Teatrze UstaUsta Marcina Libera i w Polskim Te­atrze Tańca. Od 1994 roku pracuje w Stowarzyszeniu Teatralnym ANTRAKT, w którym tworzy i gra wielokrot­nie nagradzane w kraju i za granicą monodramy: Ecce Homo wg tekstów Fryderyka Nietzschego, Zemsta czerwonych bucików wg sztuki Philipa-Dimitri Galása, Grabarz Królów wg tekstu Jerzego Łukosza (obecnie grany jako spektakl site-specific przez grupę teatral­ną Korybant), Kod wokół muzyki Zbigniewa Łowżyła i Krzysztofa Nowikowa, Orfeusz i Eurydyka wg poema­tu Czesława Miłosza, Hiob, mój przyjaciel oparty na scenariuszu Renaty i Janusza Stolarskich.
Prowadzi warsztaty teatralne w kraju i za granicą m.in. w Niemczech, w Mołdawii, Hiszpanii, Rumunii. Reżyseruje widowiska plenerowe i salowe (m.in. w ra­mach cyklicznej współpracy ze stowarzyszeniem Jaro­cin XXI: Głosy, FremdObcy, Niezapomnianie).
Od 2008 sprawuje opiekę artystyczną nad Teatrem 21 (od 2014 Teatr Korybant), a od 2011 opiekuje się grupą teatralną +50 (Stowarzyszenie Jarocin XXI).

Małgorzata Walas-Antoniello

jest aktorką, reży­serką, plastyczką. Od 1971 do 1982 roku aktorka Teatru Ósmego Dnia. W latach 1996–98 związana z Teatrem Polskim w Poznaniu. Od 1994 stale współpracuje z Teatrem Cinema. Gra w spektaklach Trzeciego Teatru Lecha Raczaka oraz spektaklach realizowanych przez Przema Prasnowskiego w Teatrze BA-Q . Od 2000 roku prowadzi zajęcia z Arteterapii w Centrum Profilaktyki Społecznej SEDNO w Poznaniu jako reżyser i kierownik artystyczny. Pracuje z dorosłymi, dziećmi i młodzieżą, realizuje zajęcia o charakterze arteterapeutycznym i artystycznym. Prowadzi warsztaty teatralne dla osób niewidomych w ramach Międzynarodowych Warszta­tów Tańca Współczesnego. W Polsce i w innych krajach Europy przygotowuje warsztaty nakierowane na rozwój ciała i głosu, oparte na metodzie improwizacji. Ma na swoim koncie wiele przedstawień i realizacji teatral­nych zarówno w Polsce, jak i zagranicą.